Ο θρήνος της Αφροδίτης

Εισαγωγικό σημείωμα

«Ο θρήνος της Αφροδίτης» είναι ένα σύντομο ποίημα με χαρακτήρα θρήνου. Αναφέρεται στον ωραίο Άδωνι, τον αγαπημένο της θεάς Αφροδίτης, ο οποίος –σύμφωνα με τον μύθο– είχε σκοτωθεί από έναν κάπρο κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού. Σύμφωνα με κάποιες εκδοχές του μύθου, ο πολεμοχαρής θεός Άρης ήταν εκείνος που, τυφλωμένος από πάθος και ζήλεια για τον έρωτα της Αφροδίτης και του Αδώνιδος, μεταμορφώθηκε σε κάπρο και σκότωσε τον νέο. Η θεά αμέσως αντιλήφθηκε το συμβάν και έσπευσε να βοηθήσει τον αγαπημένο της. Από την αγωνία της ξέχασε να φορέσει τα υποδήματά της και, καθώς έτρεχε, πάτησε ένα αγκάθι από άγριο ρόδο. Το αίμα της κυλώντας έπεσε επάνω σε αγριοτριανταφυλλιά και μεταχρωμάτισε τα λευκά ρόδα σε ερυθρά. Η θεά όταν αντίκρισε τον Άδωνι τοποθέτησε το σώμα του επάνω σε όμορφα φυτά. Ήταν απαρηγόρητη και έκλαιγε συνεχώς. Στα σημεία όπου έπεφταν τα δάκρυά της φύτρωναν πανέμορφες ανεμώνες. Ο βαρύς όρκος της θεάς στα στοιχεία της φύσης, καθώς και η απάρνηση της αθανασίας της, δηλώνουν την υπέρτατη αγάπη της για τον Άδωνι. Το ποίημα κλείνει με την ανάσταση του όμορφου νέου, αφού η λατρεία και η δύναμη της θεάς του Έρωτα έπεισαν τον Δία να κάνει κάτι το εκπληκτικό: Διέταξε να βρίσκεται ο Άδωνις στον Άδη το φθινόπωρο και τον χειμώνα, ενώ κάθε άνοιξη και καλοκαίρι θα μπορούσε να επιστρέφει στην Αφροδίτη.

«Ανάσα απ’ την ανάσα μου,

κορμί απ’ το κορμί μου,

μοναδικέ μου Έρωτα,

ψυχή απ’ την ψυχή μου,

γιατί μ’ αφήνεις μόνη μου,

δίχως δικό σου χάδι;

Είναι νωρίς για να χαθείς,

να κατεβείς στον Άδη.

Δία, Θεέ, Πατέρα μου,

φέρ’ τον μου πάλι πίσω,

αθάνατη, χωρίς αυτόν

δεν θέλω άλλο να ζήσω.

Είν’ η κραυγή μου δυνατή,

μα, ο πόνος πιο μεγάλος.

Έρως να μ’ εύρει δεν ποθώ

ωσάν Εκείνον άλλος.

Ορκίζομαι στον Ουρανό,

Στη Γη και στη Σελήνη,

στον Ήλιο τον υπέρλαμπρο

σ’ όλους ζωή που δίνει,

στ’ άστρα ορκίζομαι, ψηλά,

στη νύκτα, στην ημέρα,

στην άγρια τη θάλασσα,

στον δυνατό αέρα.

Αθάνατη δεν θέλω πια

μονάχη μου να ζήσω

και σαν θνητή γι’ αυτόν ποθώ

το αίμα μου να χύσω»,

κράζει, κι ευθύς καρφώνεται

στη σάρκα της αγκάθι,

και αίμα κόκκινο κυλά,

σαν του Έρωτα τα πάθη.

Απαρηγόρητη η θεά

το σώμα του αγκαλιάζει,

κι έπειτα μέσα στου νεκρού

την αγκαλιά κουρνιάζει.

Αστείρευτα τα δάκρυα

κυλούσανε για ώρες.

Το χώμα σαν διαπότιζαν,

φύτρωναν ανεμώνες.

Κι εκεί που νόμιζε η θεά

ότι αργοπεθαίνει,

ο Άδωνις στα χέρια της

αρχίζει ν’ ανασαίνει.

Του Δία, Πατέρα των θεών

τούτο ήταν το δώρο

για την αγάπη της θεάς,

αγάπη άνευ όρων.

Έκτοτε ο ωραίος Άδωνις

χειμώνες πάει στον Άδη,

μα καλοκαίρι κι άνοιξη

φεύγει απ’ το σκοτάδι…

Προσωπικό αρχείο - Ιούνιος 2017