Ό,τι κι αν κάνεις,
όποιον πικράνεις,
ψέματα, αλήθεια,
χίλια παραμύθια…
Ζεις στη σκιά τους…
Ποιόν κοροϊδεύεις;
Τον εαυτό σου μόνο γυρεύεις
σ’έρημους δρόμους,
χάος, σκοτάδια,
μέσα στη λήθη
και στα πηγάδια.
Ξέχασες, όμως,
ποιον θ’ αντικρίσεις,
σε ποιον Θεό
θα λογοδοτήσεις.
Αφήνεις έξω
τον εαυτό σου,
τον πολεμάς
σαν τον εχθρό σου.
Πού καταλήγεις;
Είν’ εφιάλτης
αντί για ψυχή
να είσαι επιβάτης
σε ένα τρένο
που σ' οδηγάει
σ’ έναν χορό
που σε κυνηγάει…
Θα σε αρπάξουν
σαν τα θηρία
όλα αυτά
που θεωρείς ευτυχία.
Υποκρισία και γοητεία;
Δεν είν’ αυτά
η αθανασία.
Μάγοι, νεράιδες
και ξωτικά,
και παραμύθια
που λεν στα παιδιά.
Σαν μεγαλώνουνε
τα ξεχνάνε,
τον εαυτό τους
σκληρά πολεμάνε.
Έρημα μάτια,
δυστυχισμένα,
σ’ ένα παλάτι
φυλακισμένα.
Μέσα στο κρύο
του άκαρδου κόσμου
ζητά η ψυχή ν’ αντικρίσει
το φως Του…
Δεν τα ξεχάσαν…
Ποτέ δεν ξεχνιούνται,
απλά στις ψυχές τους
για λίγο κοιμούνται..
Τι ανοησία!
Ποιος τα κοιμίζει
και την αλήθεια τους
εξαφανίζει;
Όταν κοιμούνται τα παιδιά,
ξυπνούν πιο γερασμένα…
Προσωπικό αρχείο - Φεβρουάριος 2013
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου