Σκοτάδι

Σκοτείνιασε πάλι

και περπατώ

σε άγνωστους δρόμους·

ψάχνω να βρω

ένα αστέρι

στον ουρανό,

να μ’ ανεβάσει

ως τον Θεό.

Άγνωστος δρόμος,

δέντρα παντού·

απλώνουν τις ρίζες τους

μες στην ψυχή μου.

Κραυγές τριγύρω,

μα, δεν βγαίνει η φωνή μου.

Κραυγές θανάτου,

σκέψεις θολές,

για ό,τι δεν έγινε,

για όσα δεν λες.

Και σουρουπώνει

ξανά και ξανά.

Η νύχτα απλώνεται 

και η μοναξιά

σαν με τυλίγει

ψάχνω να βρω

ένα κεράκι

να λυτρωθώ.

Ένα κεράκι 

–το φως μην σβήσει–

μία φωτιά

να μ’ αναστήσει.

Μα, το σκοτάδι

δεν με αφήνει·

απλώνει ρίζες

βαθιά στην καρδιά.

Και το κεράκι

σαν τρεμοσβήνει,

αναζητώ

μια αγκαλιά.

Μόνος ακόμα

μέσα στο δάσος,

και προχωράω

στην ερημιά.

Είμαι στην άβυσσο

κι όλο φοβάμαι

να μη χαθώ

στην ξενιτιά·

μια ξενιτιά

μες στην ψυχή μου.

Πνίγομαι σε κρύα νερά.

Ρίγος τυλίγει

το κορμί μου,

αφού το φως

είναι μακριά.

Κι όλο φοβάμαι·

και σκοτεινιάζει…

κι εγώ δεν βλέπω

καθαρά.

Μία σκιά

με πλησιάζει

να μου στερήσει

τη χαρά.

Κι όλο φοβάμαι

μην σουρουπώσει

και την αλήθεια

δεν θα βρω,

κι αν έρθει η νύχτα

δεν θα τελειώσει,

μόνος

δεν θα μπορώ να δω…

Μ’ ακούς; Φοβάμαι…

Και σουρουπώνει…

Ακόμα μόνος μου

περπατώ.

Η κρύα νύχτα

με μαχαιρώνει,

ρίχνει το σώμα μου

στο κενό.

Ακούς; Φοβάμαι.

Σ’ αναζητάω.

Όμως με πιάνει πανικός.

Κι αν ξημερώσει

θα προχωράω

μόνος μου, πάλι

μέσα στο φως…

Προσωπικό αρχείο, Σεπτέμβριος 2013 - Συμμετοχή στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης «ΚΕΦΑΛΟΣ»